Stacja zwiędłych róż.

Widzę...
Co widzę?
Siebie przed lustrem z uśmiechem na twarzy.
Lecz czy śmieję się tam w środku?
Nie...
Płaczę po kryjomu,dobrze,że tego nikt nie widzi.
Szczęścia nie doganiam,choć powinnam go szukać.
Krok po kroku,na pewno dojdę.
I już biegnę już je trzymam,
Lecz szczęście zawsze ucieka...
Może szczęście to słońce?
Może szczęście to ja?
Na pewno nie...przecież ono nigdy nie jest smutne...
Więc tak patrząc przed siebie i gubiąc cień,
Zamykam oczy,znikam w oddali,
Nie ma już mnie...
A może jestem?
Ciągle przecież czuję swój oddech.
Czy kiedykolwiek zobaczysz mnie ze łzami?
nigdy...nie potrafię zarażać tym innym,
A jednak to robię,powolutku,lecz co raz bardziej,
nie chcesz tego prawda?
A jednak mój ból Cię dotyka.
Zabijam powoli siebie,
I znów znikam,
Na stacji zwiędłych róż...

Nikt...

autor

marzenia182

Napisany: 2007-08-14 Dodano: 2007-10-09 16:07:24

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie