Stokrotka

Kochała i łzami szczerymi płakała,
bo ten któremu serce oddała już nie wróci
przywitać się w objęciach by schronić kwitnący mały kwiat,
który rozpromieniał pięknym zapachem namiętność
oddawaną w zamian co noc.

I tak przez długie lata mała stokrotka:
czekała – bez skutku,
czuwała – bez potrzeby,
śniła – bez snów,
śmiała się – bez uśmiechu.
I choć dziś już nie czeka, nie czuwa,
wie że sny są prawdziwe,
a uśmiech w jej śmiechu,
to wciąż nie wie kim był i jest on w jej życiu !!

Lecz stokrotce brakuje miłego dotyku,
którego nie ma już przy boku swoim.
Brakuje chwil spędzonych razem, tylko we dwoje !!
Brakuje słów wypowiedzianych tylko w jedną stronę
i oddechu miłości, który gościł przy małym jej boku.

I choć nadal szarpią jej płatki wyrywając parę !
I ktoś kopnie ją nagle i zuchwale,
Bo ktoś nie dał jej szansy na dalsze przetrwanie,
a była to nadzieja w miłości samej !


Więc pozostają tylko błahe wspomnienia
i smutek, żal gdyż trzeba się żegnać !

I stokrotka śmiejąc się przez łzy zadaje pytanie:

„ Miłość i oddanie kto wymyślił je.
Kto dał im prawo do ludzi i myśli ich.
Kto dał im władzę bez konsekwencji win” !!!

autor

Cher

Napisany: 2010-07-04 Dodano: 2010-07-04 21:05:46

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie