O strachu i innych demonach ciszy

W skąpanych błękitem marzeniach
zamkniętych w odbiciu oczów…
Przepełnionych żalem i tęsknotą
Chłonę oddech tak delikatny
jak szept pośród potoków słów…
Przepełniających nasze jaźnie
wypełniając każdy zakamarek naszej duszy…
pośród ciszy jaka w nas drzemie od wieków.

Niejednokrotnie wylewając swe żale do najwyższego
pogłębiamy swą wiedzę skierowaną ku nadziei.
Odzierając się ze skóry…
niczym drzewo ze swej kory
… pozbywamy się cierpienia.

Czystym egoizmem bez wyrzutów i zahamowań
Okradamy innych z bogactw bytu
rozsmakowując się w dobrobycie życia.
Wyrywając siłą drugiej osobie
tą jedyną i nieskazitelną czystość…

By zaspokoić wewnętrzny krzyk
i pustkę która tak bardzo doskwiera.
Choć cisza w duszy gra
nie stać wnętrza tego na krzyk.

autor

niewidzialnypasterz

Napisany: 2009-12-20 Dodano: 2009-12-29 13:16:01

Ten wiersz przeczytano 705 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie