Strzeliste Okna

Z podobaniem przeczytałem Twój przekład, z uznaniem
dla włożonej pracy, pozdrawiam serdecznie.

Przemawia do mnie Twój przekład, choć rzeczywiście
Barańczaka czyta się łatwiej.
Pozdrawiam serdecznie :)

Przekłady otwierają granice dla poezji.
Jedne lepsze, inne mniej, ale zawsze poszerzają
horyzonty.
Pozdrawiam.

rymy męskie to angielska klątwa rzucona na tłumaczy i
tak szczerze...
to też bym odpuścił;
ukłony

witaj

bardzo ciekawa skala porównawcza
jestem całkowicie na tak

serdeczności

Przekład to także melodia, fonetyka i wiele innych
niuansów; tu mamy do czynienia wyłącznie z
tłumaczeniem - udanym, szczególnie w tytule, we
fragmencie o równi pochyłej w stronę szczęścia i w
genialnej końcówce - śmiem twierdzić, że te fragmenty
wyszły o wiele lepiej niż Barańczakowi :) Podziwiam
pracę i pozdrawiam :)

P. S. Fantastyczny komentarz Marty Surowieckiej!

Interesujący przekład, szczególnie w prównaniu z
przekładem Barańczaka.
Rozmowa pod tekstem także warta przeczytania.
Pozdrawiam serdecznie.

Z odczytywaniem poezji w rodzimym języku jest już
wystarczający kłopot, jeśli sięgamy do twórczości
wcześniejszych pokoleń. Przez pokolenia zmienia się to
o ludzie uważają za ważne uwagi, zmienia się
otoczenie, nowe przykrywa warstwą stare, i przez to
zmieniają się słowa i rozumienie treści.
A tutaj jeszcze dodatkowe utrudnienie w postaci
języka, i różnic kulturowych. Zadaniem profesjonalnego
tłumacza może być próba zbliżenia dwóch światów, dwóch
kultur. Tak mi się wydaje, że tłumacz bierze pod uwagę
jak autor wiersza mógł rozumieć o czym pisze, i jaki
sens może zrozumieć współczesny tłumaczowi czytelnik z
obcego kraju. To jednak problem dla profesjonalistów.
Najfajniejsza zabawa pojawia się teraz, gdy
uświadomimy sobie kohortę ludzi, podróżników,
emigrantów w obecnym pokoleniu. Część z nich używa
dwóch języków jako podstawowych, a dzieci tychże
prawdopodobnie są dwujęzyczne. To niemalże
alternatywny świat dwujęzyczności, wobec
profesjonalnych akademickich metodolegii tłumaczenia
tekstów.

Tłumaczeniem można wpłynąć na odbiór wiersza, a nawet
zupełnie zmienić jego sens. Poezja to bardzo delikatna
tkanka, nad którą pracuje tłumacz. Proza nie stwarza
takich 'problemów', ani możliwości - pofolgowania
sobie w jej treści, czyniąc w niej totalny przewrót,
czy choćby mały uszczerbek, zmianę odcienia... Np.
użycie słowa "widzę" a "podpatruję", jak tutaj, to
jest co innego. "po których poznać" czy "zgaduję" -
też tworzy inną treść. Autor umyślnie dane słowo
wybiera, a tłumacz swobodnie balansuje pomiędzy tym,
co wydaje mu się, że chciał autor, a tym co sam chce.
To jest straszne, jak się nad tym zastanowić ! To jest
piekło dla poezji :( I niestety nic się na to nie
poradzi, chyba że zamkniemy poetów w obrębie ich
krajów.
Nadzieja w utalentowanych, wyedukowanych, skupionych,
pracowitych - gotowych poświęcić dużo swojego czasu
oraz piekielnie wrażliwych tłumaczach.

Mam też taką refleksję, że dany tłumacz powinien
skupiać się na określonym obszarze i zakresie autorów
i zawężać ten obszar. Wtedy chyba uzyska największą
wiarygodność, najbliższą językowo oryginałowi i myśli
poety. Tłumacz poniekąd staje się poetą.

Pozdrawiam, doceniam to, co robisz. Świat jest pojemny
dla mistrzów :)
niestety dla głupców też...:) pozdrawiam

Starcie z Mistrzem wymaga odwagi.
Nie przegrales.

no tak- tylko zawsze (może nie zawsze) kończy się to
starością i próbą powrotu czterdzieści lat wstecz...

Jastrzu dziękuję za przeczytanie i cenne słowa.
Osobiście nie odczytuję wiersza Larkina jak o ''coraz
więcej wolno i aż pozostanie pustka''. To żaden
moralitet w wykonaniu 45-letniego uniwersyteckiego
bibliotekarza. Ten wiersz nie jest o braku czegoś.
Wiersz Larkina jest o bogactwie. Ujmuje radość życia i
autentyczną duchowość. Można banalnie stwierdzić ze
jest znakiem czasu, w epoce popularyzacji tabletki
antykoncepcyjnej, w scenerii wysokich szklonych okien
angielskich budynków z XIX-go wieku.

Porównałem oba przekłady. Twój bardziej dosłowny, ale
Barańczaka lepszy do czytania. Ma rytm, gdzieniegdzie
rymy, ale przede wszystkim (dla mnie) lepiej oddaje
myśl przewodnią: Z pokolenia na pokolenie nam coraz
więcej wolno i mamy coraz mniej ograniczeń. Aż w końcu
wokół nas pozostanie pustka i nicość. Jak błękit
powietrza za wysokim oknem...

tutaj znalazłem przekład autorstwa Stanisława
Barańczaka. Przy całej mojej amatorszczyżnie o
kosmicznych brakach językowych przekład mistrza
niewątpliwie jaśnieje. Mimo to, własne tłumczenie
bardziej przybliża mnie do zrozumienia oryginału.

Wysokie okna
Philip Larkin
Gdy widzę parę smarkaczy, po których
Poznać, że on ją rypie i że im nawzajem
Dobrze dzięki pigułce czy innej diafragmie —
Wiem, że to właśnie jest tym rajem,
O którym każdy starzec marzył całe życie:
Dawne więzi i gesty, niby muzealny
Kombajn, zepchnięte na pobocze drogi,
A kto młody, ten zjeżdża po długiej zjeżdżalni
W basen szczęścia, bez końca. Ciekaw jestem, czy też
Ktoś czterdzieści lat temu, patrząc na mnie z boku,
Także myślał: Ten będzie miał dopiero życie;
Żadnego już tam Boga, zimnych potów w mroku
Na myśl o piekle, fałszu klękania przed katabasem,
Którym się gardzi. Tacy jak on będą drwili
Z tych bzdur, z radosnym piskiem zjeżdżając w swój
basen,
Wolni, psiakrew, jak ptaki. I w tej samej chwili
Zamiast słów, myśl rozjaśnia blask wysokich okien:
Szkło przeniknięte objawieniem słońca,
Za szkłem błękit powietrza, puste i głębokie
Nigdzie, nic nie mówiące, nie mające końca.

Przełożył
Stanisław Barańczak