Szach mat

Czarownica z cygańską
chustą przeznaczenia
uśmiecha się drwiąco,
ukazując przegniłe zęby.
W czarnych oczach chłód,
w złotych kołach łzy pokoleń.

Bez szklanej kuli,
bez kart z pytaniami
na które nie ma odpowiedzi,
siedzi przy stoliku, gra
w życie figurkami wyciosanymi
z drzewa sandałowego.

Goniec pędzi z poleceniem,
konik bije się z szermierzem,
królowa przygładza pogniecioną korę,
król krzyczy, bo adiutant
leży mu u stóp.
Zwykły pionek zginął w bitewnym zgiełku.

Zwykły pionek, z czerwoną
czapeczką z Sale,
w łachmanach pozostałości
po dawnym właścicielu włości
(można rzec - i miłości),
wciska się w ciszę.

Starucha, rechocząc cichutko,
pcha, szturcha, puka
zwykłego tego pioneczka,
który w końcu pada jej
do nóg powalony
przypadkową strzałą z wieży.

Chwilę później gwar milknie,
na ogołoconych drzewach
ślady prochu i resztki krzyku
w spragnionych płucach.
Cuganicha zarechotała, bo pionek
z trudem dychając, krzyknął:

Szach mat.
I zniknął świat.

autor

Freedom

Napisany: 2007-01-05 Dodano: 2007-02-09 18:51:28

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie