Szczescie?

I Ty masz sile...

Gdzieś pośrodku tego świata,
jak smok w legendach ukryty
czai się i skrada po cichu
jak miód słodkie szczęście.
Posłałam po nie swą nadzieję,
by jak pszczoła zapachem ściągnięta,
na skrzydłach przyniosła mi swoich
trochę miodu tego szczęścia.
Cichy krok szczęścia
i lekki zapach w powietrzu,
zwabił mnóstwo nadziei każdego
na jego odrobinę .
Ono, jak wielki ocean
dzielić zaczęło się swym bytem.
Dla każdego kropla miodu
starczyła by osłodzić życie.
I moja nadzieja na marne nie poleciała,
przywiodła do mnie pół oceanu,
mimo, że kropelkę chciałam.
Przygnieciona tm nadmiarem
w euforii szukałam odciążenia.
Pomogłam więc szczęściu odnaleźć
innych spragnionych słodyczy.
Wskazałam drogę do tych,
których życie przepełnione dotychczas goryczą
utrapieniem się stawało.
Ja tylko pomogłam zmienić niechęć w nadzieję,
uniosłam na barkach strapienia,
zabrałam smutki z goryczą
i wyrzuciłam w zapomnienie.

autor

evelka

Napisany: 2007-03-16 Dodano: 2007-03-18 10:07:20

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie