Szybkość trwogi
Czasem powiedzenie ‘nie’ zajmowało mi
niepokojąco długo.
Nie było to zwykłe wahanie, a niemalże
przyzwolenie,
które kończył mój rozsądek.
On stale uciekał, nie gonił, gdzieś
zatrzymywał się i czekał.
Obserwował moją okupację samotności.
W oczach każdego człowieka do szaleństw
należą różne rzeczy.
Dla niego szaleństwem była
o b e c n o ś ć .
Zaczynałam bardziej lubić chwile osobno niż
te razem,
a on wreszcie przestał pozorować miłość.
W wyobraźni nie sposób wykreować takie
krzywdy
i szybkość trwogi pochłaniającej
rzeczywistość.
Ból przyłożył mi palec do ust
broń do skroni
jego do serca.
Magdalena Gospodarek
autor
espressivo
Dodano: 2017-07-13 00:20:16
Ten wiersz przeczytano 446 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Bardzo wymowny wiersz.
Smutno się zaczęło, ale optymistycznie skończyło skoro
On był na sercu, a może w sercu.
Ciekawy wiersz Magdo,
pozdrawiam:)
Trzy rzeczy na raz, no nie to nie Bóg,
On jak by chciał to by wszystkich zmógł.
On chciał mieć a nie być
A ja chciałam z nim żyć
On wlepiał swe gały
gdy rozłąki jak plamy
chciałam wybawić
Odpuściłam po czasie
On tarczy już nie miał
Nagle wielkie łał
I w serce dostał strzał
Zabiła go samotność
Mnie tylko poturbowała :)
piękny choć bardzo smutny wiersz :)
pozdrawiam