Tak naprawdę...

I zanim świat położysz u jej stóp, Zanim nazwiesz perłą najczystszych mórz, Może byś poznał jej twarze dwie, Wczoraj głęboka czerń, dzisiaj biel. Czerń i biel.

N-ogę z dziurawa czerwoną skarpetką
I -brudnymi butami wystawiłam za
C-iemne drzwi swoich kłamstw

O-budzona moralność kazała wychylić się

M-oże dlatego, że w pokoju już ciasno
N-a komodzie małe łgarstwo, pod łóżkiem też
I -na stole z deka nagięty fakt
E-legancki dywan z fałszu od okna do okna

N-ie ja spraszałam...no oprócz tego pierwszego
I -to ono przyciągnęło drugie, a te następne
E-fekt jest taki, że obłuda przykryła biel mych skrzydeł

W-ięc chciałam je powynosić, po malutku,
I -po kolei, jedno po drugim...i odzyskać
E-fekt bieli...i właśnie wtedy powiał wiatr
S-zybko zamknął drzwi przytrzaskując nogę
Z-ostałam wśród nich...ze strachu o nogę więcej się nie wychylam

Cudowne spojrzenie co płynie z jej oczu, Gdybyś wiedział co znaczy, co kryje I w jaki sposób hipnotyzuje każdego dnia Ciebie. Tobie nadal się zdaje, że możesz być pewien.

autor

karotka006

Dodano: 2007-11-17 13:17:30

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie