Tak szkoda

Rozważaniom swoim pozwolić dziś muszę,
aby zaspokoić dręczące sumienie.
Czy można odkupić umęczoną duszę,
dając jej spokoju chwilę, nie cierpienie.

A jeżeli dusza nie pragnie niczego,
tylko zostawioną być na pastwę losu.
To jak można chronić wówczas ją od złego,
odsuwając karę zadanego ciosu.

Zawahanie niesie winę obiecaną,
boleśnie porani i skaleczy ciało.
Jak ukłucie nożem co skutkuje raną,
lecz jakże to niczym jest, i jakże mało.

Dusza prosi cicho o modlitwy głosy,
chociaż nie usłyszy żadnego wołania.
Cierpliwie znieść może potworności ciosy,
bo wie że odejdzie bez słów pożegnania.

Oddech tli jedynie, namiastka czuwania,
Serce swoim biciem tętno jeszcze poda.
I to wszystko będzie aktem dokonania,
A słowo kończące spisane...tak szkoda.

autor

Grand

Napisany: 2009-12-15 Dodano: 2010-02-14 10:25:35

Ten wiersz przeczytano 361 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie