Taniec umarłych.

obwarowani cmentarnym spoczywaniem - wyznaczeni sobą
w podziemnych węzłach zapomnianych strumieni
tańczą umarli przed smutnym refleksem
w granitowych niemocach statyczności
w stwardniałych grobowcach mojej wyobraźni
oplatającej się wzajemnie pulsującym korzeniem krwi
prowokatorskiego wyznania

skąd nadbiega intuicji zamszowa miara
nigdy zważyć nie zdołała nieświadomych snu wartości
odkąd wyruszałem szukając martwych drzwi
gdzie lśniło moje przed życiem ukryte zapomniane istnienie
pochowane w misteriach podziemnych miast Lardenii

zacisznie w tej mgle pojącej i kresy też znajome
choć między prozą nie doświadcza się takiej wilgni
i dzikie zalążków owocnie kwitną w niezdobytych sferach
najdalej od nieprzygotowanego poznawania w czasie
mimo dowodu przeszło setek tysięcy lat

w wielokrotnym niepokoju tylko brak wiedzy sprawiał cierpienie
lecz teraz wiem że nawet prostowanie wszelkich przekazów
nie wyjaśni ostatecznie sposobu w jakim to roztańczone
dawne pokolenie może istnieć nadal nie nosząc już w sobie
jakichkolwiek oznak znanego nam doczesnego życia.


[gdy gorące rytmy pradawnych kontynentów
rozpętały pożar niekontrolowanej nocnej projekcji
na mistycznej ścianie dymu zawieszając przemijanie
w odurzonej wyobraźni]

autor

PIOTR

Napisany: 2008-10-11 Dodano: 2008-10-11 15:54:59

Ten wiersz przeczytano 425 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie