Teatr

Ten świat to scena, a my jesteśmy aktorami...

Na granicy nieb i piekieł
droczył diabeł się z człowiekiem:

To nieprawda, że zły jestem!
Ja odgrywam rolę swoją.
Którzy prawi i uczciwi,
niepotrzebnie się mnie boją.

Tu, przymrużył jedno oko,
po czym podjął myśl głęboką:

Spektakl gramy! Grzech?!... O grzechach
aktor ma pojęcie mgliste...
Tylko skutki... Hi, hi!... kary
są dotkliwie rzeczywiste.

Cóż! W teatrze świetna rola
do oklasków widzów zmusza.
Kiepsko widzę tego, który
się nie trzymał scenariusza.

Udał smutek, spojrzał z troską,
wreszcie zaśmiał się szelmowsko:

Wierzysz diabłu? To jest gra!
Mogę cię sto razy sprzedać...
Moją rzeczą zwodzić, kusić,
a twoją... się nie dać.

autor

annael

Dodano: 2007-01-26 00:25:53

Ten wiersz przeczytano 592 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie