Ten czas

Klęczą Muzy oślepione,
języki mają wyrwane,
tam, gdzie jasność-ciemno,
ciemność zagmatwana.
Muzy pokonane
zerojedynkowo,
jak siecią pajęczą związane
między nimi słowo.
Nie dokończył dzieła
Petroniusz-esteta,
Wieża Babel się wali,
czas przed sobą uciekać
bo z mgły wyłaniają się piki,
przyłbice, oznaka trwogi,
już końskie chrapy dyszą,
smoki wzniecają pożogi.
Znikają cywilizacje,
rodzą się galaktyki nowe,
kurczy się świat człowieka,
bezkres białych kwiatów
zadeptany słowem,
róża już dawno zerwana,
opuszczona powieka.

autor

HENO

Napisany: 2008-06-13 Dodano: 2008-06-13 20:08:23

Ten wiersz przeczytano 369 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie