Tobie Wierni

Twój majestat Panie dobry w każdym Twoim jest stworzeniu.
I w robaku, i w człowieku, i w młodości, i w starzeniu.
Nawet robak świętobliwy, na Twą chwałę toczy ziemię.
Chociaż grzechem się nie splamił, to nieszczęśnik o tym nie wie, że choć by sto lat tak orał nigdy się nie znajdzie w niebie.

Spójrz o Boże na swe lasy, puszcze dzikie, nie przebyte. Tylko Twoje oko Panie widzi nocą ten przybytek. Kiedy Księżyc jaśniejący rankiem słońcu się pokłoni, wtedy piękna rzecz na łąkę nagle z lasu się wyłoni.

Jeleń z sarną rykowiskiem przejdą godnie, nieświadome, że majestat Twój o Panie chwalą w sercu pokłonione. Gdyby poprzez swa urodę, choć przez chwile godne były dojrzeć Ciebie, to nie będą z Tobą w niebie.

Popatrz panie na te puszcze, co w nich żadnych drzew już nie ma. Są wieżowce, samochody, banki metra i marzenia.
Żyją w nich przedziwne stwory, co człowiekiem je nazwałeś, a przez lata swa opieka nieustannie otaczałeś.

Teraz one nie chcą Ciebie. Tylko w swoją w siłę wierzą. Wszystko dookoła siebie tylko jedną miarka mierzą. Szukać w nich iskierki bożej będzie syzyfową pracą. Czym cię chwalą? Czego godne? Co osiągną to utracą.
Czemu zwlekasz więc o Panie, wciąż napawasz niepewnością. Niech rozstąpią się niebiosa i dzień sądu już nastanie póki jeszcze można znaleźć między nami poważanie Twego Boże majestatu.
Tyle pokus jest na Ziemi, tyle zła tu i cierpienia. Człowiek zapędzony wielce szuka w grzechu ukojenia. Choć na chwile życie gorzkie, odkładając Cię na potem chce osłodzić.
Jednak z Tobą nie wiadomo czy jest łatwo się pogodzić...

autor

Rozbudzona

Dodano: 2008-07-10 15:17:21

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie