Tren o przyjacielu

Morza na ziemi są słone od łez;
W odmęty rzuca rozpacz, tęsknota…
Ku nowym lądom wyglądam w bezkres
Morza dumnego lśniącego od złota,
Co pada z księżyca, lecz nie z tej strony
Wiecznie mrokliwej, co jutro nam chowa,
Z morzem tak zawsze spowinowaconej,
Że odpływ, ta śmierć nam przerwie w pół słowa…

Tak było gdym znalazł Cię Przyjacielu.
Twój bezruch uciął mój okrzyk radości…
Witając mnie w domu od lat tak wielu
Pomogłeś mi brzemię znieść samotności.
A jednak na krzyż prowadzi to Dziś,
Co szponem śmierci dusze rozrywa…
Dom, gdy dziś wracam tak zimny jest mi…
Gdzież, Przyjacielu, Twa radość żywa?
Za Tobą bym poszedł choćby do piekła,
Przypływ mnie jednak do lądu przytwierdza…
Radość mi życia przez palce wyciekła.
Bólu, ty złem jesteś!- dziś ja tak stwierdzam.

Ta radość, o którą walkę przegrałem,
Niezmącona- nie naszym jest udziałem.

autor

Faust

Dodano: 2007-01-09 10:00:55

Ten wiersz przeczytano 332 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie