Trojańskie rumaki

Roześlijmy po świecie trojańskie rumaki
W ich trzewiach ukryjemy serca w miłość zbrojne.
Wypuśćmy z zagrody, frygijskich koni liczne tabuny
Uzbrojone w ostre groty, strzał kupidyna.

Nieświadome narody że podstęp czynimy,
Nie wiedząc że miłość wkradła się w ich duszę,
I ostrze kupidyna uczucie w nich budzi
Do tych co jeszcze wczoraj wrogami się zwali..

Zmieniło się nie możliwe , możliwe jest teras,
Pognamy we wszechświata odległe zakątki,
Tam gdzie okropna wojna jeszcze bywa
Gdzie dziecko jest wrogiem i matka nieżywa.

Ojciec co ręce ma, od krwi brata czerwone,
W oczach nienawiść, jak w obłędnym kręgu,
Syn przykładem ojca gwałci i zabija
Nikt nie pamięta skąd się piekło wzięło.

Lecz my wytrwale ślijmy rumaki
Co miłość przynoszą w nienawiści noce,
I rozpalają uczuć przyjazne ogniska,
Skruszeją mury serc zatwardziałych.

I przyjdzie wiosna zasieje kwiaty,
Pokryje nimi zgliszcza, ruiny
Woń się rozniesie w wszechświatów przestrzenie
Miłość zapuści wieczne korzenie.

autor

Alcor3

Napisany: 2004-02-24 Dodano: 2005-01-13 16:37:24

Ten wiersz przeczytano 432 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie