trzepot skrzydełek.

niepokój duszy przerodził się w histerię.
panikuję niczym małe dziecko.
starania okrutnie stały się misterne.
zdaje się, że całkiem straciły swój sens.

strach szukam mej twarzy po omacku,
wchodzi przez zaskrzypiałe drzwi.
chwiejnym krokiem szuka ciszy w moim sercu.
domaga się czegoś, czego nie mam.

w przestrzeni chaosu słyszę trzepot skrzydełek.
to jak tradycyjna cisza przed burzą.

chrzaniony strach odwraca moją uwagę.
lecz nie mogę zasnąć,
wciąż krzyk w moich uszach.

nieokiełznany lęk osamotnienia tętni, bije
o ściany, stuka w szyby, szturcha mnie samą.
trzepot skrzydełek stworzył tornado,
rozniósł strach przed nieznanym.

ten hałas rozwścieczył mnie okropnie.
lecz teraz ukoił samoistnie mój ból.
i choć przewrócił mój świat nieodwracalnie,
dziś wiem, że szczęściem było nie uśmiercenie chrzanionego, trzepoczącego owada.

motyla miłości, który stał się symbolem
mojej wiecznej, nieustanej radości.
jakim zwycięstwem było, nie zostanie
morderczynią własnego szczęścia.

dlatego dziś uśmiecham się tak,
jak zawsze uśmiechać się chciałam.

bo siłą w słowach jest moja upragniona miłość.

autor

baranek6

Napisany: 2008-07-25 Dodano: 2008-07-25 17:25:54

Ten wiersz przeczytano 712 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie