Twój mój smutek
Porzucona przez rzeczywistość,
sieję smutek w tym lesie
między korzeniami.
Nadal nazywam go twoim.
Odległe wspomnienia,
ale twój oddech
wciąż żywy,
w tej błonie zapachowej
zawsze tu znajduję.
autor
Mirabella
Dodano: 2023-04-02 21:39:27
Ten wiersz przeczytano 325 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
Dużo smutku ale wspomnienia wciąż żywe i pachnące
lasem :D
Witaj
Po awatarze nie widać tego smutku, ale w wierszu jest
go pełen las.
Jego /Twojego, aż pachnie!
:))
Pozdrawiam
Są jednak i inne zapachy, może czasami za długo się
zatrzymujemy przy tym, który jest już tylko w naszych
myślach.
Pozdrawiam, +
Miłego dnia
Piękny.
Sianie smutku - jaka to piękna, zmysłowa metafora.
Wystarczy, że zamknę oczy i widzę Ciebie, ten las i
nawet te korzenie. Ślę uśmiechy Bogno :):)
Gdyby nie smutek to nie docenialibysmy tak chwil
radości, pozdrawiam