O tych co walczą... pomimo że...

Myśleli, że to jej siostra
wtedy ona nazwała ją "mamo"
Patrzyli z ukosa, kręcili głowami
-"Dzieci rodzą dzieci"

Choć on mówił, że na zawsze
Zostawił je...
Słowo "tato" jest za wielkie
Niesie mnóstwo obowiązków
wyrzeczeń i poświęceń...

Mówili, że powinna zrezygnować
Metalowymi łyżkami
zniszczyć życie, które w niej rosło
Nie wiedzieli,
że TO można już kochać

Wbrew wszystkim
walczy o owoc zbyt dorosłej
młodej miłości

Pulchne paluszki otaczają jej szyję
Małe usta całują policzki
Uważne oczy wpatrują się
z ufnością...

Są razem, na dobre i na złe...
Choć bliscy zapomnieli...
Nie chcą ich znać...
Walczą o siebie, dla siebie...
Nieważne jaka data jest w dowodzie
Ważne że człowiek ciągle jest człowiekiem...

autor

fleufia

Dodano: 2006-07-10 11:12:13

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie