UCIEKAJ

determinacja prawdy
paradującej na obcasach
po czerwonym dywanie świadomości


uciekaj
ode mnie, od siebie
od tego miejsca
w którym wszyscy się patrzą
w którym wszyscy widzą nas
biegnij
poza obręb światła
wygnij pręty nocy i stań poza


ty możesz, ty potrafisz
ty musisz
stąd uciekać


to był nasz kościół
w którym odprawialiśmy niekończącą się mszę
w którym błagaliśmy
wymyślaliśmy modlitwy
i formy przekupstwa
w którym na klęczkach
poruszaliśmy się
w którym
maleliśmy


ja tu zostanę
ty uciekaj
uratuj tą cząstkę która z nas została
siebie


to był nasz kościół
w którym umierali ludzie
i my wśród nich


obrazy spadały ze ścian
filary parzyły plecy
ławki lepiły się do dłoni
witraże pryskały szkłem i kolorem
w oczy


witraże nieludzko ludzkich twarzy
z prześwitami podświadomości


krzyże wspinały się po ścianach
same
w tę i z powrotem
schodziły i właziły na lampy
były też takie, które zatrzymywały się
pomiędzy nami
choć pot płonął na skórze
w tym miejscu panował chłód
chłód ścian
na których rozgniataliśmy wzruszenia
uczucia
i wycofywaliśmy się
chłód kamienia
którym obciążyliśmy
możliwości


to już skończone
tu nikt siebie nie słucha
my sami siebie nie słuchamy
czas ciężki jak wybijające go dzwony
ikony które porozwieszaliśmy na kaflach
są wściekłe


kolana krwawią
ileż można prosić o nakarmienie
nałogu szczęścia


wyjdź stąd
na ciebie coś czeka po drugiej stronie drzwi
wynieś mnie w myślach
tylko w ten sposób ja też tam mogę być
dzwony biją zawsze ostatni raz
wykorzystaj to
i nie wracaj


to był nasz kościół
w którym umierały sny
umierały marzenia
na ołtarzu jaki własnymi rękami
z własnego życia wybudowaliśmy


to był nasz kościół
w którym ustaliliśmy złego boga

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2007-09-10 18:36:18

Ten wiersz przeczytano 423 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie