umieram dla siebie

Dotykam mechanizmu mojego zycia
Ciagne ogromna dzwignie
Spogladam w tyl- zero odkrycia
Decyzja goraca nie stygnie

Obrazy euforii z cierpieniem stopione
Latwoscia zdobyczy kusza
Lecz zostaly dennie obkupione
i pogrzebane byc musza

Ruszyl mechanizm, kolo mego bycia
zebate, raniace, cuchnace
zaczal sie proces mojego gnicia
nurty doczesnosc ma rwace

Eliminacja , kasacja, alienacja
Mnie pytam: Czy dobrze sie dzieje?
Ale mnie znika... to degradacja
Za starym serce boleje...?

Nielatwo popelnic takie przestepstwo
Nielatwo w biegu sie zabic
Zycie wiec smierci daje ustepstwo-
Pozorne szczescie ograbic

To samobojstwo po to by zyc
Choc piekny jest zycia sen
Krzyk ostatnich komorek by snic
Dusze sie! Prosze o tlen!

Bol, swiatlo i.. glos
Rodze sie sama w swym zgonie
Trzymam w rekach swoj los
Jak zarodek w mym lonie...

Musze pozwolic mi umrzec
Musze pozwolic narodzic
Musze, bo mnie juz nie ma
Bedzie moje ja odchodzic...

autor

Bequiet

Napisany: 2004-08-27 Dodano: 2008-02-12 17:42:45

Ten wiersz przeczytano 621 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie