Upojne lato...

Rozszalało się lato po parku.
Zewsząd mami nas zapach rozkoszy.
A w alejkach i gęstych zaroślach
już ognisty się płomień rozproszył.

Bo gdy usta z ustami się zetkną,
westchnień chór się rozbiega po parku.
Wyfruwają gorące oddechy
z gęstwy liści i zakamarków.

Kiedy skóra ze skórą się spotka,
gdy namiętność połączy je drżąca,
świat zaczyna radośnie wirować
i tak kręcić się może bez końca.

Rozszalało się lato na dobre,
napęczniało ekstazą powietrze.
Pośród traw i na ławce parkowej
włosy dwojga się plączą na wietrze.

Ciszę z nagła przerywa serc łopot
lub nieziemskich uniesień odgłosy.
Zmysły karmią im słońca promienie.
Rozpuszczają w kobiercu się z rosy.

Lato patrzy i głośno się śmieje,
zakochane w kochankach po uszy.
I szczęśliwe, że widać ich wszędzie,
że nie kryją się w domach lub w głuszy.

Rozszalałe podsyca wciąż żądzę,
pieści ciała, otwiera serc bramy.
I zaprasza do tańca euforii,
i wyplata z błogości cud-gamy.

autor

Kenai

Napisany: 2013-08-28 Dodano: 2013-08-28 13:57:52

Ten wiersz przeczytano 1598 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie