***W dłoniach świata***

Zagubiona
we własnym świecie,
potykam się
o nieswoje
marzenia.

Więcej pożegnań
niż powrotów
w świetle
ubłoconego Słońca.

Zakładnikami jesteśmy
w zbyt ciasnych pokojach,
by serca
mogły bić
swobodniej.

Za mało
jest tlenu
w mojej krwi,
by mogła
burzyć się
buntowniczo.

I choć duszę sprzedaję
za ślepe szczęście
błądzące po krawężnikach,
nie zginę!

Uparcie rozpycham się
łokciami
wśród tłumu
obcych twarzy.

Szukam swoich oczu.
Cichością zatykam
nieszczelną duszę.

Obojętnie kocham się
z powiewami wiatru,
otulam się każdym z nich
oddzielnie.

I żyję,
tak na przekór
ckliwym spojrzeniom,
w dłoniach świata...
Nie całkiem
własnego...

Chyba za długo udawałam, że jest dobrze...

autor

Fifeczka

Dodano: 2007-02-25 15:28:24

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie