Walc przeźroczystej panny

Cóż to za zjawa u brzegu jeziora
Na skraju lasu się snuje?
Pod dachem nieba każdego wieczora
Sukienką śnieżną faluje.

Z nastaniem nocy taflą wód porusza
Postać co z mgiełki wyrasta,
Wokół mogiły zarośniętej rusza
W tan aksamitna niewiasta.

Piękność nieziemska jak z lodu wykuta
Figura ręką artysty,
Błądzi z cielesnej materii wyzuta
I kontur ma przeźroczysty.

Nad srebrnym lustrem lotem gołębicy
Zmysłowo rękami wywija,
Patrzy w lustro lecz prócz gwiezdnej mgławicy
Jezioro nic nie odbija.

Mleczną zawiłość włosów wiatr podmuchem
Uplata w grube warkocze,
Panienka nagą stópką zwiewnym ruchem
Ździebełka trawy łaskocze.

Kim jest widziadło? Czy ktoś spytać raczy?
Legenda jedna wspomina:
Przed ponad wiekiem dziewczyna z rozpaczy
Zniknęła w wodnych głębinach.

Od tamtej pory tańczy biała zjawa
W lesie nad grobem kochanka,
Jak mgła opada, jak chmurka biaława
Znika w promieniach poranka.

„Dlaczego panno w sukni koronkowej
Tańczysz z drzewami samotnie?
Mógłbym cię zbawić od kary czyśćcowej
Mówiąc „Ojcze Nasz” trzykrotnie.

Wolna od kajdan tańczyłabyś walca
Za bramą nieba bajecznie”…
Lecz panienka do ust przykłada palca:
„Chcę tańczyć wiecznie… tu… wiecznie…”

autor

confessio

Napisany: 2011-03-29 Dodano: 2011-03-29 18:16:26

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie