Wbrew pozorom

Wszyscy jej mówią:
„Czego Ty jeszcze chcesz, przecież masz wszystko:
rodziców, dom, co chcesz to masz...”
Czy aby na pewno?
Ona mogłaby oddać wszystko:
telefon, komputer
za rozmowę z własnymi rodzicami...
-„Cześć jak było w szkole?”.
-„Dobrze”- odpowiada.
To codzienna ich rozmowa...
Marzeń ma wiele i zrealizować je chce,
lecz na samym początku poddaje się...
Wciąż jej powtarzają, że głupia jest,
że zrobić nic nie umie...
Ma też brata, któremu zazdrości,
bo on doświadczył tej bliskości...
Patrzy na nich i wie,
że to szczęśliwa rodzina,
ale już bez niej...
Czuje się niewidzialna,
po prostu niekochana...
Gdy coś jej się uda- cieszy się sama,
Gdy zaś płacze- to cierpi sama...
Tak bardzo chciałaby powiedzieć mamie,
że się nieszczęśliwie zakochała...
A tacie,
że wbrew pozorom tak bardzo go potrzebuje...
Zastanawia się co będzie, gdy jej babci zabraknie,
bo to właśnie ona jest najbliższa jej sercu.
Ona, a nie własna matka!
Wciąż sobie powtarza, że kiedyś miłości zazna...
Że stworzy swój własny dom
i swoim dzieciom da tą ogromną miłość,
której ona zawsze chciała,
a której nigdy wbrew pozorom nie dostała...
Gdy nikogo nie ma, w kącie siedzi płacząc
i szepcze cicho:
„Boże... czemu to właśnie mnie spotkało?
Czemu najbliżsi sercu memu tak mocno ranią...?”.
Więc nie mów, że ona ma szczęśliwy dom...
I za nim powiesz komuś:
„Przecież Ty wszystko masz”.
Zastanów się czy aby na pewno tak właśnie jest...

autor

Sylwia 93

Napisany: 2009-12-04 Dodano: 2010-04-08 21:33:02

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie