We wspólnej ofierze

Ból gniecie me piersi,
a wy – zawsze pierwsi,
gdzieś z tyłu stoicie,
i myślicie skrycie,
że wnet się pomyli,
nie da szansy chwili.

Głos podniosłem nagle,
cóż wymyślasz diable.
Ja nie podołam temu,
ja nie mogę… czemu.
Dam żałości radę,
uczynię paradę.

Śmiech wszem zapanował,
tragizm gdzieś się schował.
A ten, co już leży,
w przyjaźń nam uwierzył.

I poszliśmy razem,
Pod wspólnym obrazem.
I poszliśmy szczerze,
We wspólnej ofierze.

autor

Grand

Napisany: 2019-03-22 Dodano: 2019-03-23 09:18:59

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie