wędrówka losów

plączą się losy ludzkie
na meandrach rzeki życia

kładą się warstwami po sobie
cierpienie i radość

i ten ogień co raz po razie rozkwita
często suszy się jak róża zawieszona na nitce- blado

szczęście trwa chwilę
bo nic nie jest stałym

osączone w marzeniach
konserwuje się na półce spełnienia

szarość życia zatraca swą barwę
przy pełnym blasku uśmiechów

na oczy los człowiekowi nakłada kokardkę
z tych jasnych i ciemnych cieni chwil szeregów

a ludzka istota tak w tym
rzeki biegu trwa nieskończenie

co być może a czego nie będzie
tego nikt do końca nie wie

autor

Stysia87

Dodano: 2008-03-15 11:11:47

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie