Wenus z dehnelowni czyli...

Jesteś jedną z dwunastu znaków martwicy.
- tak nazwał i poszedł się smalić na drasce.
Sulphur, na końcu zapałki. Światło. Płonie. Jest pięknie.

Czasy z przedpamięci, wybite z ramienia uśmiechy.
Pamięta dotyk i że zabrał ja na tańce, grali ładne melodie.
Dziś, w imię świętości powybijała lustrom zęby.
Ostatnie, niedopowiedziane tli się w cieniu,
Stoję jak idiotka, tęskniąca za rozumem.

Jakby to było, przy moim boku, nosić przez progi panny młode?
Kornelie, przysięgam, na mój obraz i podobieństwo.
Pod agrafkę wpinam początki dzieci.
W wózkach, okularkach i pomponach na beretach.
Pozostał sznurek. Zawisła cisza. Swad pachnie świętym.

Jutro się zbliża, trzeba uciekać z Obłędni... tu są świerszcze. Cala reszta niech idzie do diabla, zaprószona ogniem.

autor

Kornelius

Dodano: 2009-09-10 11:50:41

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie