Wiara

Stracona bez końca-
Piękna Pani w sukience
Przemokła do cna-
Nie wypada Panience
Lecz ona była inna
W kałużach się bawiła
Chciała z wiatrem potańczyć, wołała:
„Żyj!!! Ty moja chwila!!”

Chciała o wszystkim zapomnieć, o troskach, o problemach
Zapachem lekkich kropel- jesienny Pan Dylemat
Wabiąc dookoła wszystkich swoją wonią
Spojrzał na Panienkę i wręcz w niej utonął
Zamknął mocno oczy-serce mu waliło
W jednej chwili myśli krzyknął:
„Żyj!!! Ty moja chwilo!!”

Lecz gdzie tu sens istnienia, skoro Pan Dylemat
Znalazł pustą wiarę, której fakt- już nie ma.
Nie do końca prawda jednak taka była
Wiara była pusta, lecz chwila w niej wciąż żyła

Nie chciał kochać kogoś, kto ma skazę w duszy
Nie chciał się jej pozbyć, choć ciężar był zbyt duży
W końcu mocno krzyknął:
„Tyś jest moja Wiara!!!!”- noi Wiarę wzruszył
i się wypełniła aż do opętania

Mimo i zwątpienia, ciężkich walk ze sobą
Pan Dylemat odszedł ze swoją Połową
A co Wy myślicie moi drodzy mili
Macie wiarę w żyłach??? Nie marnujcie chwili!

autor

Pascal

Napisany: 2006-02-05 Dodano: 2006-02-05 21:40:32

Ten wiersz przeczytano 662 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie