wiatr w oczy

Powiało nam dziś smutkiem
I z przeciągiem zrobiło się tak pusto
Na podwórku kroplami deszcz odmierza wódkę
Przepiło mnie niewdzięczne lustro...

I szydzę sam z siebie
Wtórując całej ludzkości
I tak mchem zarosną kości
Jak gałęzie na drzewie

Czasami dziwię się sobie
Ile można w życiu stracić...
Jak mi nie wstyd...

Tak łatwopalny,górolotny
Tak nieśmiały,zalotny
Tak zachłanny,zlękniony
Tak pośród tłumów samotny
Tak wsród źródeł spragniony
Tak żywy choć umarły
Tak wśród drzew nieprzewidywalny

Gałęzi liczbą zachwycony
I głębokością jezior
Tak pożądany, a taki niechciany
Tak kochający, a tak niekochany

Tak smiesznie
Taki wstyd jaki świat
Jeszcze... Już tak wczesnie
Nasze zdrowie! Sto lat!

autor

Vergil

Napisany: 2009-03-21 Dodano: 2009-03-21 20:59:30

Ten wiersz przeczytano 644 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie