Wieczerza Samobójscy...

Uwiązał pętlę na szyję,
życie zacisnęło sznur.
Wzięło go z prądem
Niczym rzeka rwąca
I zatopiło… jak papierowy statek.

To życie zadało cios,
A on ugiął kolana,
Padł bez sił…
Nie mogąc się podnieść.

Z ziemi zgarniał resztki
Stłuczonej rzeczywistości,
Poruszającej się w milionach
Błyszczących kawałków,
Składających się na jego życie…

Tymi kawałkami,
Do kości poranił ręce…
Krew stworzyła
Rude pejzaże marzeń…
…-

Z walizkami wspomnień,
Walką w oczach,
Wiarą… wiarą w koniec udręki…
I z nadzieją
Przepływającą przez obojętne palce.

Stał na peronie
Zniecierpliwiony czekał na swój pociąg,
Pociąg donikąd.
Chwycił za płaszcz śmierci…
A ta otworzyła mu gościnnie drzwi.

Ona wyczekuje na takich,
Strudzonych, samotnych samobójców.
Wszedł do jej domu,
A tam pił ze złotego kielicha
Truciznę potępieńców.

Dawali jej w darze
Naszyjniki pozorów,
Piękne płaszcze utkane z bólu,
Chustki o mocy pokazywania ludziom uśmiechy…
Ulubieni goście śmierci!

Piją wina własnej krwi,
A śmierć łamie chleb…
Jej kościste, białe palce
Z taką ironią podają dalej okruchy
Przesycone bólem…

Teraz się śmieją,
A gdy ten śmiech zamieni się w histerię…
Wypuszczą z dłoni swe puchary,
Które rozbiją się o ziemię…
A krew z ich ciał wypełni ich wnętrze.

Potem zajmą miejsce w teatrze piekieł
Gdzie szatan będzie klaskał
W rytm biczów
Uderzających w ich nagie ciała.
Niezwykły spektakl Potępieńców trwający wieczność!

Chciał uciec od życia…
I uciekł w najgorsze miejsce.
Teraz jego ciało…
Kołysze wiatr
na belce przed domem.

Walczy bez najdrobniejszego zwycięstwa,
bez nadziei i marzeń,
z balsamu z octu na rany,
z chusteczką nasiąkniętą kwasem,
która wyciera oczy z łez.

Samobójca przeklęty
Przez życie
Boga
I ludzi.
Przez samego siebie.

autor

Trucizna Boga

Dodano: 2006-12-03 20:06:34

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie