***

Jak niewzruszona niczym szklanka na stole ma dusza cierpieniem tęsknoty obolała.
Myśli kłujące bezwiednie mój umysł, ciężar zbyt wielki w mej głowie tworzą.
Stoję i gapię się na ludzi przechodnich, co idąc nie znają swych celów.
Nie myślą, nie łudzą się, lecz idą po prostu bez granic świata wyznaczonych.
Historie nie jedne, niesmaczne i miłe tworzą się w myślach mych skrytych.
Ten tam na światłach jak cwaniak stoi, na dziewczynę po prawej się patrząc.
Dziadek, staruszek, pedałem trącając, swój rower zielony w ruch wprawia,
Zdumiony tym światem niezrozumienia, ludzi błądzących, zaświatem.

autor

ossolineum

Napisany: 2009-04-25 Dodano: 2009-04-25 22:00:26

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie