...***...

Tej, której błekit kwiatów na kartce ofiarowałem

Z błękitnego nieba, okrytego czernią płaszcza nocy
Spłynął Anioł złocisty... olśniewający... nagi... bosy
Kobiece kształty przybrał, aby olśnić moje zmysły
Poczułem skurcz w sercu... jego zamiar oczywisty
I przysiadł na skraju łoża... Nie... to ona przysiadła
Poświata niebiańska gdzieś rozpłynęła się, zbladła
Stała się przy mnie Kobietą, miłość swą ofiarowała
I wszystko, co w niej tak piękne, całą sobą mi dała
Zmysłów dotyk, ciała smak, emocji swych lśnienie
Czułem, że jest wszystkim... że to moje objawienie
A potem mgła Nas spowiła... otuleni jej szkarłatem
Daliśmy sobie siebie... skryci przed złym światem
I wypełniły się Nasze chwile... w eony rozciągnięte
Nastały dni szczęścia, radością wielką nasiąknięte
A kiedy już przyjdzie czas, kres wędrówki nastanie
Jednością w dwóch ciałach wyjdziemy na spotkanie

autor

HERMES

Napisany: 2006-12-28 Dodano: 2006-12-28 09:16:24

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie