L o s

Wiersz ten dedykuję starszemu Panu, którego poznałem i spełniam jego prośbę napisania wiersza o jego życiu.

Poszedłem gdzie moje przeznaczenie
Szedłem sam ku światłu jutra
Idąc nie czułem trudu, zmeczenia
A los mną rzucał niczym spienione fale kutrem

Byłem kowalem swego losu
Młodość mnię niosła na skrzydłach
I chociaż nie uniknąłem ciosów
Życie mi nigdy nie brzydło

A dziś widzę swą przeszłość
Jak film, który nakręcił czas
Blask słońca, które dopiero wzeszło
I łzy w swych oczach nie jeden raz

Żal, który ściskał serce
Strach przed obcym najeźdźcą
Pierwszą miłosną rozterkę
I podłość, która została zwycięzcą

A ja szedłem po drodze niepowodzeń
Ciągle nadzieją natchniony
Wierzyłem, że los się odmieni
I zaświta szczęścia olśnienie

Były też chwile radości
Których łaknąłem zgłodniały
Doświadczyłem wielkiej miłości
Choć serce później bolało

Bo życie spłętować trzeba
Jest takie i nic nie poradzimy
Głodni jesteśmy szczęścia jak chleba
A tak niewiele go doswiadczamy...

autor

Meteor

Napisany: 2007-03-21 Dodano: 2007-03-21 15:08:48

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie