***

Dajcie mi spokoju trochę!
Wy! miłostki, słabostki, emocyjki mnogie!

A ty wietrze wiej jakoby na koniec światów,
Jakby na Boga Stwórcy przyjście,
Jakby na upadek i powstanie,
We wszechmoc ujmij...

Istoty, mnie samego,
Powagi i zaprzeczenia!

Cóż się ostało z marzeń?
Cóż z życzeń wypowiedzianych?
Już więcej nie podlegam karze,
Nie urzywam skrzydeł czarnych,
Nie słucham wywodów marnych,
Nigdy miłością nikogo nie obdarzę,
Owinięty w bandaże...
Niemocy...

Początkiem się podpieram,
Końcem zaś upadam,
W swe ręce życie składam,
Uprzednio rękawiczki wkładam.

Brudne to życie, niemiłosiernie...

Czerep roztrzaskam nim wrócić postanowię!

autor

Archangel

Napisany: 2008-09-11 Dodano: 2008-09-11 17:56:03

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie