Wiersz osiemdziesiąty trzeci

W parku na ławce
siedzi mama i synek
podziwiają piękno przyrody
ładny to widok
gdy widzi się
ich wzajemną miłość
nagle do ławki
podchodzi staruszka
i daje dziecku
reklamówkę cukierków
ten odrazu zjada cukierka
chwile się zastanawia
i z radosną miną powiada
dałaś mi niedobre
cukierki ty
niedobry człowieku
matka zdziwiona
przeprasza staruszkę
a ona bez słowa znika
bo wie że
słowa małego dziecka
nie mogą
i nigdy
nie będą ranić

autor

neplit123

Napisany: 2015-08-29 Dodano: 2015-08-29 13:18:34

Ten wiersz przeczytano 402 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie