Wiersz sześćset dwudziesty...
Szkoda że moje złe czynny
gdy tylko śpię
zła czynić nie mogą
lecz pocieszam się tym
że również na jawie
dobro czynić umiem.
Już mi życie
szczęścia nie szczędź
a ty dobry losie
nieustanie mnie rozpieszczaj
bo smutnym tu mam nie być
bo nie będe umiał
cieszyć się w raju.
Moja samotność nie jest sama
zawsze jej wszędzie towarzyszę
niemodna z nas para
ale obydwje wiemy o tym
że miłość nas samych nie zostawi.
autor
neplit123
Dodano: 2021-08-24 13:57:05
Ten wiersz przeczytano 369 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
można też napisać: obie wiemy
Podczas snu grzechy się nie budzą, a to chroni
człowieka przed złym uczynkiem obciążającym sumienie.
Z podobaniem wiersza pozdrawiam serdecznie.
popraw na - obydwie
"a ty dobry losie szczęścia nie żałuj, rozpieszczając
mnie, oszczędź smutku i żalu"
Z podobaniem serdecznie pozdrawiam.
"życie
szczęścia nie szczędź
a ty dobry losie
nieustanie mnie rozpieszczaj"- życzę tego peelowi.
najważniejsze aby zachować pogodę ducha
Podobno smutek i samotność bywają potrzebne, pomagają
zrozumieć wiele rzeczy.
Pozdrawiam serdecznie :)