wierzchowiec czarownicy

miotła w udścisku miotła

wśród splotów rozwarstwiony blask
nadchodzi nadlatuje zagarnia na oklep
naga w świetlistej powodzi
smużenie rysowanego nieba piętami
zahacza o gwiazdy

ale wymiata

rozżarzone kamienie spadają u stóp
kosmiczne czarodziejskie tchnienie
wybudza ze snu

nie zmieniaj trasy nie zmieniaj
raz na jakiś czas
pędź przez orbitę Ziemi
czarownico z obłoku Oorta
zmrożonej pozostałości po formowaniu się

Układu

keplerowskiego związku pomiędzy nami
i słońcem użyczającym ognia
by stopić śnieg zamienić w warkocze
łaskoczesz łaskoczesz piersiami galaktyki

zjawiskiem na nocnym niebie
tchniesz magią
czy i ja mogę dosiąść?

ach nie zawracaj po wydłużonej paraboli
tak boli odchodzenie
powinnaś skrócić tę krzywą
weź przykład z Wenus witającej poranki
każdego następnego
tuż nad horyzontem

wiem że nie możesz
musisz zapadać w chłodne obszary
bryłką lodu

raz na jakiś czas
musisz

ale wrócisz
prawda?
przyrzeknij że wrócisz!

autor

beorn

Napisany: 2017-04-28 Dodano: 2017-04-28 17:15:39

Ten wiersz przeczytano 518 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie