Wigilijne wyznanie

Chciałam ubiec innych i z samego rana
Poszłam do stajenki, do małego Pana.

Było cicho wkoło, jak to rankiem bywa.
Podeszłam na palcach skruszona i tkliwa.

Wyciągnęłam rękę do Bożej Dzieciny,
A tam pusty żłóbek: Panie mój, jedyny!

Gdzieżeś się nam podział, co się z Tobą stało?
Ktoś ukradł w wigilię Dziecineczkę małą?

Może chciał przytulić, pokazać rodzinie?
I znów ją położy, i w sianko zawinie?

Tylko chwilę zajmie Dzieciątkiem wzruszenie.
Potem w zimnej szopie znów znajdzie schronienie.

Więc zamykam oczy, zanurzam się w ciszę,
Zanim gwar pasterki, śpiew kolęd usłyszę,

Zanim przyjdą dzieci pod szopkę do Pana,
Chcę Mu coś obiecać w wigilię od rana.

Będę tutaj czekać może i rok cały,
Aż się w moim sercu zrodzi Jezus mały.

Bo ten żłóbek pusty to nie sprawka ludzi,
Tylko mojej pychy, która z rana budzi.

autor

annapelka1

Napisany: 2012-12-23 Dodano: 2012-12-23 22:13:45

Ten wiersz przeczytano 720 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie