Wołyń woła!

Pamięci ofiar mordów na Wołyniu

Na martwym i suchym drzewku,
wiszą przybite dzieciątka,
dziurawe serduszka,
buźki otwarte,
oczka przymknięte,
włoski na czole zaczesane,
przybrudzone koszulki.
Dookoła dzieci biega płaczący Jezusik,
jeszcze nie zdążyli go przybić do drzewa.
Smród zdzieranych skór,
odgryzione języki,
łamiące się zęby.
Kule, siekiery, widły, kosy, piły, noże.
Wścieklizna! Dzikie wojsko się budzi
nie znaja ich ani ludzie, ani zwierzęta.
Opętańczy mord,
zabawa w zarazę,
mózgi krwawiące, przez nos wyciągane,
skalpy lizane,
ciała gniecione, ćwiartowane,
rozmów nie słychać,
tylko chaos taki, że uszu nie przytkasz.
W dzikiej sfory uścisku,
śmierć cię swoim, przerażeniem przeżegna.
Bracia i siostry Wołyń woła!
Sfora nie spi, czyha,
jęzor zagryza, liże kły po mięsie
narzędzia z krwi oczyszcza.
Jezus zdjoł aureole, na nasze szczęście.

Na martwym i suchym drzewku,
wiszą przybite dzieciątka,
dziurawe serduszka,
buźki otwarte,
oczka przymknięte,
włoski na czole zaczesane,
przybrudzone koszulki.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2010-07-13 11:07:24

Ten wiersz przeczytano 3603 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie