wspomnienie z dzikim ptactwem w tle

coraz mniej tych, co pamiętają... Panu Wacławowi

przychodził tu dość często dzielić się z nimi chlebem
opowiadał o strachu, żalu który nie blednie

o pasiastych apelach i odmrożonych stopach
o tym, co uleciało kominami. że spotkał

w tamtym roku kobietę, tak łudząco podobną
do tej, która została za drutami. i wojna

znowu ogniem dotknęła niewyklute pisklęta -
miały po dwa imiona (chciała, żeby pamiętał)

zapamiętał. pod mostem szary tłum dzikich kaczek
(głodnych, jak oni wtedy) cofał czas. zawsze patrzył

wzrokiem dziwnie wilgotnym jak chwytają okruchy -
która słabsza, ta wiosny nie doczeka. wiatr zdmuchnie

ciepło z piór, smutną barwę z życia rozsypanego
jak popioły, co rozpacz wyszywały na śniegu

kaczek nikt nie uprzedził - czekają na dłoń z chlebem.
jeszcze wczoraj je karmił. dziś transportem pojedzie

do niej wreszcie.

http://i2.fmix.pl/fmi288/8716c4000029f3e84965d93a dzięki AS, zmieniłam :) tytuł też - choć nadal myślę nad nim

autor

zorianna

Napisany: 2009-03-12 Dodano: 2009-03-12 13:11:52

Ten wiersz przeczytano 640 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie