Wtrącenie do lochu, wyjście i...

Trzeba czuć życie
Życie jest walką o marzenia ciągłą
Och jak trudno dorwać się do rzeczywistości, do życia prawdziwego
Leczenie kaców, nałogów to tylko wstępy
Uczenie się i doskonalenie - wstępy
Oby na wstępach nie skończyć
Oby dorwać się do żywego mięsa

Zużyte katarynki powtarzają wciąż:
..Wasz sens to przechodzenie snów w życie
A śmierć to zatrzyma tak czy siak.. chyba,
lecz ten powrót...
Ale jeśli życie się zatrzymuje w sobie
i więdnie bez walki (choroba)
To tu i teraz traci sens i przyszłość i się kończy
I przychodzi śmierć szybciej,
bo takie życie już zamarło i wyciąga ręce do pożeracza snów,
który jest postacią z jego ostatniego snu

Nie można tylko jeść i walczyć o przetrwanie
Sen życia sięga dalej Rozbieg myśli oczu i ciał
Żyć dla kęsa kanibalistycznego mięsa, dla pozostania przy życiu
w pustym pokoju, w dole, w piwnicy, na tratwie..
Może i tak się redukuje czasem wszystko, upraszcza,
a potem Sindbad wychodzi raźno na święto dnia z katakumb
znów zamieniając soki mięs, ciała i pieczywa w sny

Ale co jeśli nie da się powrócić z lochów w sny,
nie daje się żyć w pewien sposób, jeśli pamięć staje się katem?
Albo jeśli coś się stanie z wolą życia
Albo jeśli się za bardzo zniszczyło siebie?
Człowiek sobie sam tego nie określa i nie przekreśla tak natury
To natura chce tego piękna nowych poranków, nowych dni i twarzy
Posłuszeństwem żądzy jest marzenie
Przetrwanie z mięsem brata w pysku jest sensu życia utratą,
podcięciem nóg, wyrwaniem korzeni i przekreśleniem przyszłości

Chodzi też o wychwycenie tej granicy
Nie my określamy z zewnątrz, w odcięciu od podstaw
swoje sny i swój sens On się określa z wnętrza nas
Decyzje przekreślające są oddolne, nie odgórne
Fakt, że zwierzę tak się nie oddala od podstawy, ale my
odcinając swą gałąź też czynimy to z wnętrza natury,tylko że
ta nasza większa perspektywa zatoczona okiem pokazuje
niemożliwość świadomych podążań dla natury biorącej rozpęd,
lecz w sobie boleśnie ograniczonej A więc ten wyrok wydaje
świadomość w imieniu instancji woli. Wola to pragmatyczny marzyciel

Dla człowieka życie to walka o marzenia, a nie walka o życie
Walka o życie to tylko cofnięcie się, nie życie, nie rozwój, a wtrącenie do lochu
Ale czasem w walce o życie jest też poezja, o ile prowadzi się ją w zgodzie z marzeniami
Ale czasem człowiek umie znaleźć piękno i zapomnienie zawsze i wszędzie
i być w imieniu jakiejś wyższej instancji usprawiedliwionym,
usprawiedliwionym w świecie snu -
bo wąskie przejścia pomiędzy jaskiniami
wyjścia z mroku
z łona, z krwi ofiarnej
zawsze są takie
pełne amnezji, odbywane w oparciu o inny porządek

Dążenia do światła wraz z jaskółkami
wspinaczka po szczeblach drabiny
w otoczeniu mrugających świetlików
po ciepłych śladach gniazd i wilgoci w ścianach tunelu
po zapachach przechodzących kiedyś tędy jeleni
wśród świętych kości przodków zaległych latami
za nimi wszystkimi, za tym wszystkim
do wielkiego wodopoju światła

Te cudowne powroty Sindbada do życia to może też rezygnacja lub brak wyczucia dla wizji
zbyt górnolotnej, ale przecież jest powrót, przejście, wyjście w nowe okrucieństwa i miłość
Widocznie rozgrzesza go zasada, że na konieczność nie ma rady
Ale to też sztuka zapominania i dostosowania Czyż do kroćset ludzkość nie jest Sindbadem Żeglarzem?
Ale obozy, o to już nie historia z tysiąca i jednej nocy Tam Sindbad musi położyć głowę pod topór, bo inaczej już nikt nigdy nie opowiedziałby jego kolejnej przygody.

autor

Belamonte

Dodano: 2010-02-13 12:05:40

Ten wiersz przeczytano 727 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie