wyrzucili ją

tam
gdzie kolby kukurydzy
weszły w dojrzewanie

wiatr
przyniósł na drogę
dziwne odgłosy
coś pomiędzy
piskiem myszy
a dziecięcym kwileniem

wychodziły z jutowego worka

część jego zawartości
powoli przesiąkała
fekaliami i krwią
którą sączyła rana
w miejscu ogona

kiedy wyczuła
ludzkie ciało
wtuliła się w ziemię
umilkła
teraz skomlały oczy
oślepione strachem

choć czułam się
jakby mnie wyrwano
samej sobie
to nie starczyło czasu
by się bać lub zaciskać pięści

jan wziął ją na ręce
i niósł przed sobą
jak konające dziecko



Pola jest z nami. Jej psychika bardzo
ucierpiała. Potrzeba dużo cierpliwości
i pracy. Potrzeba,przede wszystkim dużo
miłości.

autor

szatynka_01

Napisany: 2020-03-05 Dodano: 2020-03-05 20:05:55

Ten wiersz przeczytano 972 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie