ZABIĆ SMUTEK ZAPOMNIEĆ
Tańcząca w deszczu
przemoczona toksycznym uczuciem
uciekam jak wiatr od przeszłości
miłości chorej
zatrutej zazdrością
Zapomnienie ratuje od obłędu
cisza rozmazuje łzy
samotność spływa po policzku gorzka
pozostawia dziurę w sercu
jątrzącą się ranę
nie kończącą się opowieść o cierpieniu
Zabić smutek zapomnieć
jak koszmarny sen
czarne wrony nad urwiskiem życia
tulą skrzydłami zagubionych i samotnych.
autor
Anna-Przeworsk
Dodano: 2010-06-04 13:30:20
Ten wiersz przeczytano 479 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Tak to jest z miłością, obiera najprzedziwniejsze
formy, potrafi porwać w wir namiętności ale i z równą
siłą zniszczyć kochanków.
zapomnieć i zabić smutek jest bardzo , bardzo
trudno...
Anno....zabić smutek czy zapomnieć....to tak jakby
utopić radość w morzu łez...w twoich wersach
cierpienie i tęsknota....zasłania oczy smutkiem...ale
miłosc pokona i uleczy.....pozdrawiam...
a przecież miłość powinna dawać radość - smutne to co
piszesz , wiem że wielu ludzi cierpi z powodu takiej
toksycznej -chorej miłości-ładny wiersz -pozdrawiam
mroczno....tak jak lubię Aniu...