Zagubiony romantyzm
Gdzie podział się romantyzm?
Słowa wyblakły jak życie,
słońce promienie skryło,
przestało budzić o świcie.
W oczach ogień nie płonie,
zastygły w smutku źrenice.
Choć niebo skrzy się srebrzyście,
marzenia kurzem pokryte.
Kolacja, karafka i świece.
Róża czerwienią się płoni.
Czy choć romantyzmu krztynę,
odnajdę w spojrzeniu twoim?
autor
wiki20
Dodano: 2015-11-26 14:16:43
Ten wiersz przeczytano 1601 razy
Oddanych głosów: 41
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (43)
Piękny romantyczny wiersz
pozdrawiam
W natloku spraw milosc gubi swoj czar jak kwiat w
kacie ogrodu gdzie nikt nie zaglada ...
Z czasem wszystko się zmienia
Potrzebny jest większy wysiłek by wzbudzić to co było
piękne a przemija
p o z d r a w i a m
intrygujący wiersz Pozdrawiam:))
Żyjemy szybko ,nerwowo i pazernie i dlatego po tej
drodze gubimy najwieksze wartości życiowe .
Lekki wiersz fajnie się czyta .Pozdro
Piekne romantyczne zyciowe slowa pozdrawiam
romantyzm potrafimy zagubić pod natłokiem codziennych
problemów.
ładny wiersz:) pozdrawiam
Lepiej nie można było wyrazić rutyny ,która zabija
pełną romantyzmu miłość.Ten wiersz to pełen
stłumionego krzyku apel i błaganie o powrót dawnego
płomiennego uczucia-Pozdrawiam
Przyjemnie sie czyta. Oj, tez za tym (za nim) tesknie.
Trzeba odkurzyć marzenia. Bardzo ładnie piszesz.
Pozdrawiam:)
Może romantyzm tylko tak chwilowo się gdzieś ukrył,
aby powrócić ze zdwojona siłą. Serdeczności.
Pięknie. Może ten romantyzm pozostał tylko w naszych
oczach.
Pozdrawiam milutko.