Zamęt

Świat? Tak pędzi..pędzi nieubłaganie,
a ja nie wiem czy biec mam na przód czy uciekać w próżnię.
Nie rozumiem swoich myśli nawet,
ciągle szukam tej drogi, tej ścieżki właściwej.
Jestem jakby w klatce,
szukam wyjść.
I gdy wynurzam się z niej choć na chwilę,
gdy drogę swą obieram coś nagle spycha mnie w dół
..a wtedy już tylko spadam z hukiem
i budzę sie znów potłuczona.
Nie można tak ciągle balansować między górą a dołem, to męczące.
Siła i rezygnacja są parą. Nie potrafią być oddzielnie, a kiedy próbują okazuje się, że są na siebie skazane. Te nieustanne powroty bez końca...
Cóż więc oznacza ten byt,
ten byt, który cieszy, ale jeszcze mocniej boli.
To jakby fruwać w przestrzeniach
i zastanawiać się co dalej
i czy byt ma sens kiedy nic nie zdarza się takiego co rozrywałoby z przepełnienia szczęściem.
Ile trzeba czekać, żeby docenić posiadanie
nawet jeśli to tylko mała cząstka, która zapewnia podstawy bycia.
I czy to chodzi tylko o podstawy czy coś jest ponadtto? I kiedy zaczyna się to coś ponad..

Wirujące myśli nie kłamią,
ale tak wirują,
że na postawione pytania coraz trudniej znaleźć odpowiedź.
Zagubiona.
Zgubiona w zdarzeniach codzienności,
w zakamarkach swojego ja.
Tu pojawia się już nawet nie prośba,
to jest błaganie z żądaniem zarazem,
co dalej..dokąd zmierzać kiedy cel zatarty.
Gdzie światło..co omijać, czego się bać, a co zwalczać. A czy ktoś znajdzie odrobinę cierpliwości dla mnie..?

autor

Rockmanka

Napisany: 2009-06-06 Dodano: 2009-06-06 15:59:47

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie