zapach niepokoju

w nieba ofierze gasną świetliki
w zatrutych zgliszczach pożogi ramion
dłonią muśnij fruwające światełko
czułą łzą rozpłacz tropy znamion

ujarzmij cienie, ujarzmij niebo
trwogą brzęczenia weź zapamiętanie
pod twardą ziemią czułość niewinną
zduś – może wyjdzie ci na spotkanie

kapiące duszami srebrzyste potoki
łaskoczą śpiące na brzegach chmury
zanurz ciało – zadrżą w szuwarach
duszne tęsknoty w kormoranów sznury

trumny pachnące łodygą wyrosną
w gwiazdach gradem zmartwychwstałych
pożółkną noce zmroczone głodem
ust – pożądaniem i dotykiem trwałych

w domach krzyczących szyb trzaskiem
garstki cegieł krwawym pomruku
spójrz czy schwytany w sieci pajęczej
lęk się nie szarpie o zmroku

hardo z konarów tryskające liśćmi
błądzące od wieków, w puchu zastygłe
ujrzane wieczorem w rosie spocone
w mych oczu błękicie twe oczy – w mgle

wielkie puchary grzechów twych blasku
wypełniłaś różowym uczuciem palącym
szybkim oddechem ukrytym za ścianą
i spełnieniem maleństwem pachnącym

autor

cramer

Napisany: 1995-06-21 Dodano: 2010-01-14 12:01:08

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie