Zapłakanymi kartkami swej historii

Zapłakanymi kartkami swej historii,
Budzę chusteczki z głębokiego snu,
Przemywam oczy wodą utlenioną,
By odkaziły zakażone Tobą powietrze,
Teraz patrzę na świat w innych barwach,
Na razie przypominających odcienie szarości,
Lecz już nie długo odnajdę kolory,
Gdy krew oczyści zranione serce,

Płuca powracają do naturalnej wielkości,
Zaczynając brać tlen z koleżeńskiego otoczenia,
Nogi odpoczywają od samotnych spacerów,
Z zaprzyjaźnionymi stopami maszerując dalej,
Noc staje się jaśniejsza a dzień dłuższy,
Minuty mijają przyjemniej i wolniej,
Ból zanika z każdą chwilą nadziei,
Która mówi mi od środka,
Że odnajdę niedługo swego aniołka…



I nie dzwoń już proszę do mnie,
Ponieważ nie stać mnie na nowe chusteczki.

wiele ukrytych znaczeń tu się ukrywa, lecz nie zawsze można je pokazać, tak w życiu bywa...

autor

aarchanioll

Dodano: 2010-04-13 10:47:08

Ten wiersz przeczytano 635 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie