Zaprosiny
Zaprosi nas Nasz stwórca
by zasiąść przy jego stole,
zdmuchując życia świecę
na ziemskim łez padole.
Wieczystą otworzy księgę
przerzuci uczynków stronicę,
tłumacząc naszej duszy
wiecznego życia tajemnicę.
To bycia dopiero początek
będziemy tylko przeniesieni,
na łąki Boskiego królestwa
pełnych kwiecia, słońca, zieleni.
Otworzą szeroko ramiona
przygarną nas ciepło do siebie,
odejścia rozpacz łagodząc
dobre duszyczki w niebie.
Żal i czas bólu nie ukoi
nic pustki po nas nie wypełni,
lecz wspominając nas często
żywi pozostaniemy i nieśmiertelni.
Komentarze (6)
przeczytałem twój wiersz w ciszy
nie bójmy sie smierci jest nasza towarzyszka
od narodzin
Ciekawy i wymowny przekaz. Kto wie jak to będzie?
Pozdrawiam:)
ładna niebieska łąka oby taka była:-)
pozdrawiam.
ładny obraz, podoba mi się :-)
"żywi pozostaniemy i nieśmiertelni"
Podoba mi sie:)Pozdrawiam.
świetne :)