Zaspa

Zaspa jak to zaspa- biała, powolna, duża.
Jedną jest z wielu. Nic szczególnego.
Bez talentu, pieniędzy, będzie z niej kałuża.
Topnieje łzami, pragnęła przecież życia innego.

Nie dość, że zwykła, to jeszcze ukryta
przed wzrokiem przechodniów. Sama jedna.
Dlaczego to mnie spotkało?-Już nawet nie pyta.
W swym cielsku zaklęta. Samotna i biedna.

Jak można tak istnieć bez rodziny, bez celu,
bez urody, mądrości? Toż lepiej się rozpłynąć.
Los jednak zaskoczył już wielu.
Chwila zmienia wieczność! Nie czas teraz ginąć!

Nagle z pociągu, co pędził w amoku,
przypadkiem, z głupoty chłopak wypada.
Ląduje w tej zaspie, żywy ale w szoku,
że ocalał. Szczęśliwy pokłony jej składa.

Tak dziwnym trafem ten świat zbudowany,
że czas dla każdego ma swe wielkie plany.

Zapraszam na mojego bloga: :) http://thepoezja.blogspot.com/

autor

constantsearch

Napisany: 2009-12-26 Dodano: 2009-12-28 11:49:11

Ten wiersz przeczytano 898 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie