Zatracenie

W mroku jestem jak dziecko co porusza się niezbyt pewnie,
Szukam dobrych ścieżek,
Zupełnie nie wiem, że tak łatwo ze złymi je pomylić
Docieram do ogrodu
Nie chcę już wiedzieć jak wygląda raj, skoro mam co chcę na wyciągnięcie ręki
Chcę Cię częstować
Chcę Ci ofiarować
Moje skarby
Mój eliksir
Nie wiesz, że to niewidoczna przepaść
Tylko Twoje oczy ratują mnie od zatracenia
Ciągle szukam ścieżek
Tylko po co mi dobre?
Po co mi raj, skoro dany jest Tobie?
Rozbijam Twój pancerz,
Ty dawno mnie rozgryzłaś,
Jeszcze możliwe, że Twoje oczy uratują mnie od zatracenia
Już nie szukam ścieżek,
Stoję już w miejscu,
Chcę przesiąknąć Twym ciepłem i codziennością
Jednak nie mam czasu, by tracić moją wieczność na rozstanie z marzeniami
Wyłącznie Twoje oczy mogły mnie uratować od zatracenia…

autor

konomorororo

Dodano: 2008-10-23 15:20:18

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie